Uit: ‘ik loop even een ommetje’

uiterste

vooral in het donker
als ik door het matras zink
dat zijn geen dromen meer

in een lange dunne jurk
duwt de zachte regen
mij mokkend door de tijd

ik lig maar wat te mijmeren
in het besef dat alles
waarschijnlijk toch zinloos is

diep in het uiterste van de nacht
houd ik de dwaasheid vol
koppig bijna

tot eindelijk de ochtend komt
die mij aards en resoluut
de belofte van de dag weer in lokt

op zoek naar liefde

petra maria

februari 2024