wat ga je doen als het hier ook verplicht wordt? vroeg hij emigreren, antwoordde ik vlot hij keek op van zijn mobiel om te checken of ik serieus was waarschijnlijk dacht hij dus toch dat het zich inderdaad zo kan ontwikkelen dat het verplicht wordt en dat ik dan moet emigreren
ze weten mijn postcode
lang lang geleden op de kleuterschool werd ik door een nare non naar huis gestuurd want ik had geen sokken aan in mijn sandalen mijn moeder ging op hoge poten naar school om verhaal te halen het was een hele warme zomerdag
toen wist ik het, door haar ‘ik mag er zijn’
later gebeurde dat nog een keer door een andere nare non werd ik naar huis gestuurd ik had in mijn schrijfschriftje toen ik klaar was met de bladzijde ‘O’ een vrolijk gezichtje getekend in elke ‘O’ ik was zo verlegen in die tijd
ze ging weer op hoge poten naar school om verhaal te halen toen wist ik het, door haar ‘ik mag er zijn’
ik hoop niet dat het verplicht wordt want ze weten mijn postcode en mijn moeder leeft niet meer
Het is alweer een jaar geleden dat ik – midden in de coronatijd – werd gekozen tot dorpsdichter, tot mijn eigen verbazing en hiep hoera vreugde. Het was in dat jaar zoeken en aftasten wat een dorpsdichter eigenlijk kan betekenen voor ons dorp, ons Vught. Bij ontmoetingen werd mij vaak gevraagd op welke manier ik het dorpsdichterschap wilde invullen. Niets moet, alles mag?? Het was fijn dat er in de loop van het jaar verzoeken mijn kant op kwamen. Verbinden en troosten, dat werden sleutelwoorden. Het leverde mooie ontmoetingen en bijzondere momenten op.
Bij de slotavond van de verkiezing tot dorpsdichter werd door Eric Alink, stadschroniqueur van Den Bosch een mooie opsomming gemaakt van wat hij vond dat van een dorps- of stadsdichter verwacht kan worden. In zijn betoog noemt hij enkele oogmerken voor teksten: verbinden, verwonderen, troosten, vermaken, markeren, agenderen, bekritiseren en/of ontregelen. Kritische schrijfsels horen er bij, de dorps-/stadsdichter fungeert in die zin ook als nar.
Dat verbinden en troosten, dat stroomt wel volop in mijn aderen en dat heb ik dit jaar als een mooie taak op mij genomen. Maar nu is het tijd om stelling te nemen. We leven in een verwarrende tijd en tweedeling in de maatschappij ligt – door de maatregelen in de coronacrisis door onze overheid – op de loer. Ik voel mij dan ook nu geroepen als dorpsdichter op te komen voor álle burgers van Vught. Het doet mij pijn en verdriet dat in ons mooie dorp culturele evenementen en mooie bijeenkomsten zullen worden georganiseerd waar niet iedereen welkom is. De dorpsdichter zal je daar niet tegenkomen. Waar de dorpsdichter verschijnt, is elke Vughtenaar welkom.
Dus lieve mensen bij deze neem ik stelling, laat ik van mij horen, hoop niet te ontregelen, wel te verbinden, al dan niet als dorpsdichter of nar. Ik hoop jullie dit jaar allemaal te ontmoeten op mooie plekken en bijzondere momenten en vraag ook hierbij jullie hulp. Tot slot en ten overvloede: wees welkom bij de dorpsdichter.
Petra Maria, uw dorpsdichter 29 september 2021
de dorpsdichter heeft wat te zeggen
de dorpsdichter vraagt niet naar de kleur van je ogen niet of je vegetariër bent bedachtzaam of eerder bevlogen
ik vraag niet naar je politieke kleur voorkeur in de liefde of je gelukkig bent begiftigd met een slecht humeur
– dat past niet in de poëzie –
ik ben er voor de bakker, voor Roderick voor de boa, de kunstenaar de man met het nijdige hondje de buurvrouw met rode lipstick
ik zag je wel fietsen laatst met een bos bloemen op de bagagedrager bij de kassa van de super kon ik bijna je naam noemen
– mijn woorden zijn voor jou –
ik zie wel dat je bang bent en misschien wel boos ach weet je wel dat helder water soms bedekt is onder een laag van kroos
– maar ik laat je vrij –
ik vraag je niet naar ziektes of gebreken of je ooit wat hebt gestolen onder vertrouwen en verdraagzaamheid is nog nooit iemand bezweken
– echt ik laat je vrij –
de dorpsdichter hoort niet thuis op plekken waar jij niet welkom bent geen groen vinkje geen rood kruis
bij de dorpsdichter is elke Vughtenaar welkom en thuis
leegte vult de ongeziene kleine schoonheid van het leven
petra maria
het is vrijdag en het gras in Vught wordt gemaaid, madeliefjes en hondendrollen vliegen om de oren en wij mijmeren over de kleine schoonheid van de grasspriet
dorpsdichter van vught 